孙薇隐自句曲归以诗示辄题于端即和其春日枉赠之作

黄景仁

原文 拼音版

jīnzhītánxiányǒulíngyúnshìérshàngshēng

dōngnánqiàofèimiányánxiūshíyúnténg

huáyángjiéqiānzàidēngkōngyǒujuēshuíchéng

shēngmèngjiànqiěwèijūnyǒuxiānjūnxiāndēng

shénjūnkàngshǒuchéngchāngyīng

jiāngshānwénzǎodàishuāchéngfēngyóunéng

qiǎnyuánfàngchìbàoxiàoguòfēngdèng

cónghuāliànxiàjièhuànzuòxiùluójūnyīng

guīláituōxiùchūshìguāngshuípíng

shìtīngzhìxiǎngjīnshíránménshēngguīléng

zhúfénzhuàndǐngbīngchētiělíngjīng

xīngzhīluòmángshèhóngxuèjiànbānchūníng

chóuǒuxīnshùgānshènyúnmèngjiǔxiōngzhēng

shǐzhīmíngshānzhùcáizhìnéngchēng

língshéjīngjiāsuǒcáozhòngxiǎngxuānyíng

jūnchūkōngsuǒjiànshǐxiāochūnbīng

yóuláiwénzhāngguìguīguīkěnjìngxúnchéng

yúnjūnshānguǐzhèngbīngméngkòuyánchàhéng

yúnrénguòkuàngchángxiāngyīnréng

zhǎnggēngxīnglóuzhàoshìràngjūnsānzhégōng

cānzhīhánshěnàojuéménguīgāocéng

yóushānshūgèngshízàikǒngjuéláizhěnánpānchéng

fāngnòngqiānqiànfāngchǐzēng

huìliányínshǎngshùmàncóngchéng

miùféngzuòzhějiāshìxiāngkuājīn

cóngchūnwǎngjūnzuòchíjiǔbàoyīng

yuánwàngjūnzàijiēnánxìng

qīngxīndàonéngliáoyòngcuōrǎngchóngshāncéng

zhīnénghuànfánjūnyǐnpāozhǎngshéng

lǎngyínxié访fǎngjiùyóuqièèrmáolóngshēng

小提示:黄景仁孙薇隐自句曲归以诗示辄题于端即和其春日枉赠之作拼音版内容仅供学习参考,如发现错误,请点击下面“完善图标”反馈给我们,谢谢!

黄景仁

黄景仁

清代诗人

黄景仁(1749—1783),字汉镛,一字仲则,号鹿菲子,阳湖(今江苏省常州市)人。四岁而孤,家境清贫,少年时即负诗名,为谋生计,曾四方奔波。一生怀才不遇,穷困潦倒,后授县丞,未及补官即在贫病交加中客死他乡,年仅35岁。诗负盛名,为“毗陵七子”之一。诗学李白,所作多抒发穷愁不遇、寂寞凄怆之情怀,也有愤世嫉俗的篇章。七言诗极有特色。亦能词。著有《两当轩集》。

查看更多

相关诗词

分类推荐

更多

热门诗词