病中书怀呈友人

温庭筠

原文 拼音版

jiēxiānqióngjiāoxiàng

wántóngtáo广guǎngliǔléipíng

huángjuǎnjiēshuíwènzhūxiánǒu

鹿míngjiēzhuìshìjìngfēi

cǎihuāngyuántiánshīdōu

wángyángyóusàijuàn

shìcānzhōuchéngjiāxué

gōngyōngliújiànmíngjièzàipán

jīng怀huáiliánghuàxíngcángshíyuǎn

wèinéngmíngchǔkōngsuízhū

dìngwèiyuáncéngyīnshǒuzhū

chēduīpiāozhìsānjìngshéngshū

shìqúnyīngjiāngshànjià

lóngyāojiǎoyànshǔxiào

fēnzhīqiándìnghánxīnwèihòu

nièchénzhuīqìngcāojiànxuébānshū

wényòupéiduōshìshénzhōushì

duìsuīmínglànchuī

zhèng使shǐcāibēnjìngchángyǒu

liútán访fǎngwángjìng

shìfénquànguānmán

zhìyánjīnxìnwēishàngbēi

báixuědiàoxiǎngqīngfēng

xiéjiānnánmiǎnmiǎnsāoshǒujiē

jiǎoshèngfēinéngzhětuīxiánjiànshè

gōngzēngkǒngsǒngbēishuǐshīzhū

fěnduǒshōudāncǎijīnxiāoyǐn

chuígāoxiūjǐnjuéyángzhìwān

zhuōxiūyánhuàlóngxué

zhuǎnpéngsuíkuǎnduànyúncǎomàn

shòuxiāngmíngzhèngcánghào

zhìwénjīngděngguànqínzhùyùnxiāng

zhùshìliánzhōngzhūmáojiēshàng

wěihuālúnluòsōngyǐngdòuluán

jìngyīngxiāngduìxiánmiánlàng

ruǐduōláodiéchìxiāngzhuìfēng

fāngcǎosāndǎochéngshì

yuèfānzǎoxìngchóushuìjiā

míngzhǔcángchìyōupíngzhè

xīnsuízhígānzhǐyǎngqiáo

xiàokōng怀huáiqióngchóu

shàngnénggānbànshūfēigǎnbáoshēngchú

diàoshífēngcāngxiǎnfāngyànjiàng

shùlánliáorào穿chuānzhúyíng

zhùfēisānglínyuán

héng竿gānkuīchìchíwàngqīng

pànshuǐqínwèilángdào

zhàngqīngyōngzhǒng

fāngyōujuéchóushēngjuéhuì

duǎnyánxuānyàngāoduò

shìyōushùpínqiānfànwèi

àizēngfángzhìbēitànshìyángzhū

shíchángguòwèiyóu

sāishāngbiānjiǎodān

bǎoshùbiāoqiāngshuòguānsuǒzhú

wēiróngzūnshùxíngqiū

yuǎnqióngqiānguīxīnjiǔ

qǐngānchéngzhìjiāngkuìguìsuī

怀huáimíngxiānyuǎngànshídào

齿chǐpíndēngshàng

liánhóuménguìshuāngtáimìng

chūnièjǐngpéngchìtuán

zhíhuícōngfēncáoduìmíng

bǎishénxīnfǎngzhúyùnhán

fèngquēfēnbānyuānxíngsǒngjiàn

chùxiéchéngchífèng

míngqiāngdēngjiànghéngxiànglóu

qīnshìxiāngjìnshān

ruìjǐngsēnqióngshùqīngbīngyíng

zhìguānzāntiězhùchīshǒuduìjīn

nèishǐshūqiānjuǎnjiāngjūnhuàchú

yǎnmíngjīngxiàngxīnguī

guānwénláozuó

cǎoféiyǎoniǎotáicuìkūn

xiāngcháozhīniǎoniánhuáguò

xiánēnkōngbàoyǐngchóuwèijuān

shíbèituīliángyǒujiāshēnglìng

zhìshēnshāngduǎnxiāngshǒu

bānfāngchénléibìng

jiēyáněrzhìjīnwèi

yǒugànniúdòurénbiàn

láizhēn绿shìqīng

huǐfāngxiāowēixiáyǎn

shémáoyóuzhuǎnzhànqiú

jiùrénshìnénghuànguǐzhū

shìfēijuémèngxíngqín

lǐnlièfēngāicǎnxiāotiáocǎo

huáishāngzhìméngfànbiàn

yànwéiwénjiàoyīngdài

mèngsuōpāozhīxīnjiǎnxuézhīzhū

níngnánliàoyōngfēixìnwèi

yángxiánjiàntīngbīng

chùjiāngyínglùnxīnruò

làngyánhuīèsuǒtuōjiā

qiáonéngqiúyǒuwēicháoxiàchú

fēnghuápiāolǐngxiùshībàiqīn

zhěnqíngtóngzhōudàoshū

fàng怀huáiqīnhuìzhǐshōusāng

zèngyuǎnliáopānliǔzāishūjié

zhānfēngxiànlèihuíshǒugèngchíchú

小提示:温庭筠病中书怀呈友人拼音版内容仅供学习参考,如发现错误,请点击下面“完善图标”反馈给我们,谢谢!

作品简介

《病中书怀呈友人》是唐代文学家温庭筠创作的一首五言排律。此诗大量用典,抒发了作者怀才不遇的感慨,流露出对统治者用人的怀疑。

创作背景

根据诗序可知,《病中书怀呈友人》此诗作于公元840年(唐文宗开成五年)冬。按陈尚君《温庭筠早年事迹考辨》,当时温庭筠近40岁。此前一年(即公元839年,开成四年)开始应举,未中,只在京兆府试以榜副得贡,连省试也未能参加。随后住在鄠县城郊,“二年抱疾,不赴乡荐试有司”。

温庭筠

温庭筠

唐代诗人、词人

温庭筠(812—870),原名岐,字飞卿,太原祁(今山西祁县)人。富有天才,文思敏捷,每入试,押官韵,八叉手而成八韵,故有“温八叉”“温八吟”之称。精通音律,诗词兼工。诗与李商隐齐名,时称“温李”。其诗辞藻华丽,秾艳精致。其词艺术成就在晚唐诸词人之上,为“花间派”首要词人,对词的发展影响较大。在词史上,与韦庄并称“温韦”。后人辑有《温飞卿集笺注》等。

查看更多

相关诗词

分类推荐

更多

热门诗词