争臣论

韩愈

原文 译文 拼音版

huòwènjiànyángchéngwèiyǒudàozhīshìzāixué广guǎngérwénduōqiúwénrénxíngrénzhīdàojìnzhījìnzhīrénxūnérshànliángzhěqiānrénchénwénérjiànzhītiānziwèijiànrénjiēwèihuáyángziwèiniánshìzàiguìxīnzāi

yīngzhīyuēshìsuǒwèihéngzhēnérzixiōngzhěèwèiyǒudàozhīshìzāizài··zhīshàngjiǔyúnshìwánghóugāoshàngshìjiǎnzhīliùèryuēwángchénjiǎnjiǎnfěigōngzhīsuǒzhīshíérsuǒdǎozhītóngruòzhīshàngjiǔyòngzhīérzhìfěigōngzhījiéjiǎnzhīliùèrzàiwángchénzhīwèiérgāoshìzhīxīnmàojìnzhīhuànshēngkuàngguānzhīxìngzhìéryóuzhōngjīnyángzizàiwèiwèijiǔwéntiānxiàzhīshīwèishútiānzidàizhīwèijiāérwèichángyánzhèngshìzhèngzhīshīruòyuèrénshìqínrénzhīféiyānjiāxīnwènguānyuējiànwènyuēxiàzhīzhìwènzhèngyuēzhīyǒudàozhīshìzāiqiěwénzhīyǒuguānshǒuzhězhíyǒuyánzhěyánjīnyángziwèiyányánzāiyánéryányánérzhěyángzijiāngwèishìzhīrényǒuyúnshìwèipínéryǒushíwèipínwèishìzhězūnérbēiérpínruòbàoguāntuòzhěgàikǒngzichángwèiwěichángwèichéngtiángǎnkuàngzhíyuēhuìdāngéryuēniúyángsuìérruòyángzizhīzhìwèibēiqiěpínzhāngzhāngmíngérzāi

huòyuēfǒufēiruòyángzièshànshàngzhěèwèirénchénzhāojūnzhīguòérwèimíngzhěsuījiànqiě使shǐrénérzhīyānshūyuēěryǒujiājiāyóugàoěrhòunèiěrnǎishùnzhīwàiyuēyóuwéihòuzhīyángzizhīyòngxīnruòzhě

yīngzhīyuēruòyángzizhīyòngxīnsuǒwèihuòzhějiànjūnchū使shǐrénzhīzhěchénzǎixiāngzhězhīshìfēiyángzizhīsuǒxíngyángziběnyǐnpénghāozhīxiàzhǔshàngjiāxíngzhuózàiwèiguānjiànwèimíngchéngyǒufèngzhí使shǐfānghòudàizhīcháotíngyǒuzhíyángěngzhīchéntiānziyǒujiànshǎngcóngjiànliúzhīměishùyánxuézhīshìwénérzhīshùdàijiéyuànjìnquēxiàérshēnshuōzhìjūnyáoshùn鸿hónghàoqióngruòshūsuǒwèichénzǎixiāngzhīshìfēiyángzizhīsuǒxíngqiěyángzizhīxīnjiāng使shǐjūnrénzhěèwénguòshìzhī

huòyuēyángzizhīqiúwénérrénwénzhīqiúyòngérjūnyòngzhīérshǒudàoérbiànziguòzhīshēn

yuēshèngrénxiánshìjiēfēiyǒuqiúwényòngmǐnshízhīpíngrénzhīdàogǎnshànshēnérjiāntiānxiàérhòuguòjiāménkǒngxiánuǎnérqiánèrshèngxiánzhězhīānzhīwèizāichéngwèitiānmìngérbēirénqióngtiānshòurénxiánshèngcáinéng使shǐyǒuérchéngzhěěrzhīshēněrwénérjiàntīngshìfēishìxiǎnránhòushēnānyānshèngxiánzhěshírénzhīěrshírénzhěshèngxiánzhīshēnqiěyángzizhīxiánjiāngxiánfèngshàngruòguǒxiánwèitiānmìngérmǐnrénqióngèxiázāi

huòyuēwénjūnzijiāzhūrénérèjiéwèizhízhěruòzizhīlùnzhízhínǎishāngérfèihǎojǐnyánzhāorénguòguózizhīsuǒjiànshāziwén

yuējūnziwèiguānwèiwèixiūmíngdàojiāngmíngdàofēiwèizhíérjiārénqiěguózinéngshànrénérhǎojǐnyánluànguóshìjiànshāchuányuēwéishànrénnéngshòujǐnyánwèiwénérnénggǎizhīzigàoyuēyángziwèiyǒudàozhīshìjīnsuīnéngyángzijiāngwèishànrénzāi

小提示:韩愈争臣论拼音版内容仅供学习参考,如发现错误,请点击下面“完善图标”反馈给我们,谢谢!

作品简介

《争臣论》作者为唐宋八大家之首韩愈。作品又名《诤臣论》。该文采取问答形式,在形成辩论过程中,逐步推出作者的观点。《争臣论》是一篇从当时的政治出发、有的放矢的重要论文,其中,评论的人是真人,事也是真事。韩愈本人直言不讳地发表了意见,表现了敢于面对现实、并且评论当时对于“所有者缺位”所形成的民风不振、朝政不清、税收下降、官员腐败等政治现状的进行政治建议。

创作背景

《争臣论》针对德宗时谏议大夫阳城,不认真履行自己的职责,身为谏官却不问政事得失的不良表现,用问答的形式,对阳城的为人和行事进行直截了当的批评,指出为官者应当认真对待自己的官职,忠于职守,不能敷衍塞责,得过且过。由于文章有的放矢,确实也使阳城改变了自己的作风,此乃后话。

韩愈

韩愈

唐代中期官员,文学家、思想家、哲学家

韩愈(768—824),字退之,河南河阳(今河南孟州)人。自谓郡望昌黎,世称韩昌黎。贞元八年(792年)进士。曾任国子博士、刑部侍郎等职,因谏阻宪宗奉迎佛骨被贬为潮州刺史。后官至吏部侍郎。卒谥“文”。倡导古文运动,其散文被列为“唐宋八大家”之首,与柳宗元并称“韩柳”。其诗力求新奇,有时流于险怪,对宋诗影响颇大。有《昌黎先生集》。

查看更多

相关诗词

分类推荐

更多

热门诗词