-
逍遥咏·其十五
自在无拘束,逍遥里外安。顽情终不见,圣境类乎端。机智将何用,幽深大道宽。区分能解意,四季一周看。
-
逍遥咏·其八
天上与人间,贤愚不暂闲。精修归至理,道大隐玄关。圣境皆奇绝,凡情岂易攀。群仙宽坦荡,却老尽童颜。
-
缘识·其三十二
逍遥物外未曾抛,念诵时将玉磬敲。虽不临坛深发愿,梦魂常忆大仙教。
-
缘识·其十七
皮毛非实相,四大拟奚为。悟即真空法,愚迷自不知。
-
缘识·其二十八
朱明日盛残花卉,琼苑争游諠帝里。宝马香车去复来,几许人心欢不已。金明水上浮仙岛,画舸龙舟非草草。世宁清静验如然,老者携小少随老。匼匝烟云杨柳岸,罗绮纵横长不断。五谷丰登顺四时,亿兆歌谣绝愁叹。康哉阗咽…
-
缘识·其四
雅颂文章顺化风,馨香不必在芳丛。阳和远近随田亩,春雨如膏有大功。
-
缘识·其四十四
玄珠道在口中衔,未信前人明似鉴。试问心田佯兀兀,可怜肌骨瘦岩岩。自言世界归依重,志诵经文不用搀。鍊得气来身且健,日斜常望鹤栖杉。
-
逍遥歌·其九
康哉内景植仙桂,枝叶婆娑深根蒂。真宗妙法审来由,修鍊真空无涯际。
-
逍遥咏·其二
鹤骨岩岩混世间,不侵寒暑似童颜。精神爽丽方干典,举步如飞思虑闲。起坐问他修鍊法,乱将词理勿交关。生来静却凡愚见,又说三仙有大还。
-
缘识·其四十八
人本心田静,机关买是非。聪明存节操,曲直自相依。思寂知玄奥,区分有顺违。精通含识性,理义恺然希。
-
逍遥咏·其五
无名踪迹故难兴,智者消详冷似冰。廓落异端随日变,乖违法度受天惩。机关勿使招他谤,亮直温和自举升。好事相宗堪轨范,方言内外一般称。
-
缘识·其三十五
白发长,眉似雪,宗禅和尚何分别。百尺高山足浮云,万丈海中有明月。十地本因菩萨證,大乘俱是如来说。有空相,无空相,深浅是非皆为妄。一切诸法归何物,忽然觉悟波浪没。安乐常在信心中,真空根本难缄默。贪嗔戒定…
-
缘识·其十九
京都繁盛谁比矣,十二楼台重重起。九衢车骑日喧喧,广陌欢呼歌帝里。我今御宇临天下,物泰熙熙忻朝野。村夫击壤荷丰年,侯门朱紫皆风雅。无为一坦已成功,关防绝虑闲战马。唯愿君臣千万世,六合同心归华夏。
-
缘识·其四十六
秋锁烟岚日未蚁,道情欲话老僧期。旋烹茶灶心先喜,摇撼松风睡思迟。鹤唳九霄堪入画,云平三界化无私。真宗象教非虚说,对境成空是我师。
-
缘识·其三
紫檀金线槽偏蹙,拨弄朱弦敲冰玉。指法从来天下闻,翻成尽入升平曲。传之世上五音足,希夷道听化民俗。盘龙面对压鳌头,玄微风散万般流。长春苑内半酣酒,阳和自态低回首。声高细咽浪潜幽,不胜情处稀还有。韵响寒空…
-
逍遥咏·其一
脱空谩语莫知真,诳惑愚蒙呼杀人。爱者拟求名利用,被他误赚怕论申。唯言草异生岩谷,更说天涯泛海津。有甚相干争道理,几家烧鍊几家贫。
-
缘识·其四
静非山里住,闹即拟何之。缘识归空寂,生前旧亦知。
-
述字回文偈七首·其二
求比旧前忧,依述最亨知。休以祐然留,希佛背生推。
-
缘识·其二十三
心缘身外境,法相本常存。若求无生理,先明取善根。
-
逍遥咏·其二十
因缘业障遇真稀,黄帝乘龙岂是非。达识尚凝常恍惚,愚蒙学解故相违。华池秘密人天授,神室光扬日月辉。智者无言皆口嘿,敢将容易论玄机。